ZMP-status
Ik volgde een loopbaan-traject bij De Blocq Talent Management in Deventer. Dit liep uit op een rechtszaak waarin hij mij van talloze zaken beschuldigde. Frans de Blocq werd bijgestaan door oud-advocaat/ jurist S.J. Spanjaard.
In zijn Conclusie van Antwoord (verweer) aan de rechtbank heeft Frans de Blocq meerdere malen gesteld (pdf) dat ik op eigen initiatief een ZMP-status zou hebben aangevraagd, voordat ik naar een reïntegratiebedrijf ging zoeken. Met deze status zou ik niet aan een baan zou hoeven beginnen en het traject kunnen saboteren. Daarnaast stelt hij dat hij in de beginfase van het traject 10 uren zou hebben besteed aan een groot aantal contacten met diverse medewerkers.
In werkelijkheid heeft Frans de Blocq de ZMP-status als voorwaarde gesteld, hetgeen blijkt uit deze mail (pdf). De reden voor deze voorwaarde was dat zijn gegarandeerde inkomsten bijna zouden verdubbelen. Ik was niet blij met deze voorwaarde, maar ik heb er desondanks tijd en energie in gestoken om die status te krijgen. Vervolgens heeft Frans de Blocq slechts één telefoontje gepleegd voordat het UWV akkoord ging met het reïntegratieplan.
ZMP
De term ZMP staat voor Zeer Moeilijk Plaatsbaar. In de toelichting op pagina 2 staat dat het protocol ZMP (pdf) in het leven is geroepen om het financiële risico en de extra inspanningen van het reïntegratiebureau te compenseren, zodat iemand die zeer moeilijk plaatsbaar is toch in aanmerking komt voor de dienstverlening en het maatwerk dat nodig is om hem te kunnen plaatsen. Toepassing van het protocol betekent dus niet dat de cliënt geen baan hoeft te accepteren, zoals Frans de Blocq beweert. Het betekent slechts een financieel voordeel voor het reïntegratiebedrijf.
50 procent versus 80 procent
Het UWV had geoordeeld dat ik in aanmerking kwam voor een reïntagratiebudget van €5000 (pdf). Dit was op dat moment het standaardbedrag. Normaalgespoken krijgt een reïntegratiebedrijf daarvan gegarandeerd 50% uitbetaald. De andere 50% ontvangt men alleen indien er sprake is van een plaatsing. Als de cliënt echter een ZMP-status heeft, geldt een gegarandeerde betaling van 80%. Bovendien mag men een traject volgen van meer dan €5000. Het reïntegratiebedrijf moet dat dan wel goed kunnen onderbouwen.
inkomsten bijna verdubbeld
Normaalgesproken zou Frans de Blocq gegarandeerd een bedrag uitbetaald krijgen van €2500 (50% van €5000). Indien er sprake was van een ZMP-status zou hij gegarandeerd een bedrag krijgen van €4968 (80% van 6210). Dat betekende bijna een verdubbeling van zijn gegerandeerde inkomsten. Geen wonder dat Frans de Blocq graag wilde dat ik een ZMP-status zou aanvragen.
Dat Frans de Blocq achteraf ontkent dat hij zelf de ZMP-status als voorwaarde had gesteld, geeft aan dat zijn motieven niet zuiver waren. Hij loog hierover tegen de rechtbank en zei dat ik zelf de ZMP-status wilde omdat ik dan geen baan zou hoeven accepteren. In zijn verweer (pdf) verwijst hij naar het 13.1 (pdf) van het Plan van Aanpak. Hieruit blijkt echter niet dat ik degene ben die de status heeft aangevraagd.
“geen zmp, geen traject”
Op 4 maart 2009 had ik een intakegesprek. Naar aanleiding daarvan zijn afspraken gemaakt en op 10 maart (pdf) bevestigde Cristine van der Glas dat ze bezig is met het schrijven van de reïntegratieplan. Daar zouden volgens haar geen verrassingen in staan, nu de inhoud daarvan reeds in grote lijnen was besproken.
Op 17 maart belde ze mij echter met de mededeling dat zij en Frans de Blocq het traject alleen maar zouden kunnen uitvoeren indien een ZMP-status werd toegekend. Ik was daardoor onaangenaam verrast. Een ander reïntegratiebedrijf waarmee ik eerder kennismakingsgesprekken had gehad stelde dezelfde voorwaarde en het UWV had dat afgewezen (pdf). Ik voorzag dat het traject in het water zou vallen.
Nadat ik toestemming van het UWV had gekregen om een reïntegratiebedrijf te selecteren had ik daarvoor een wettelijke termijn van 35 dagen die eenmaal verlengd kan worden. Deze termijn was al voorbij, zodat ik niet meer terug kon. Frans de Blocq en Cristine van der Glas wisten daarvan, en kwamen desondanks nu pas met deze extra voorwaarde. We hadden het trajectplan al in grote lijnen besproken, dus waarom kwam men er nu pas mee?
“je moet procederen”
Cristine van der Glas wist echter wel raad met dit probleem: ik moest procederen. Het toekennen van een ZMP-status is namelijk een besluit waartegen je een bezwaarprocedure kunt starten. Ik had daar echter helemaal geen zin in. Het zou lang gaan duren en ik wilde gewoon aan de slag. Ook Frans de Blocq drong hierop aan. Het ging immers om mijn eigen toekomst?
uitnodiging
Op 24 maart stuurde Cristine van der Glas mij een uitnodiging (pdf) voor een gesprek op kantoor om de strategie rondom de ZMP-status te bespreken. Uit deze mail blijkt dat Frans de Blocq in verband met de financiën deze status als voorwaarde stelde.
herbeoordeling ZMP
Ik had geen zin om te procederen en besloot te bellen met het UWV. Omdat ik mij ziek had gemeld, kreeg ik te maken met de afdeling Ziektewet. Op 25 maart maakte ik met deze afdeling de afspraak dat ik op 30 maart een gesprek met de arbeidsdeskundige zou hebben, en dat hij de situatie opnieuw zou beoordelen.
Voorafgaand aan het gesprek vroeg de arbeidsdeskundige informatie (pdf) op bij Henk Jan Hofman en bij afdeling Inkoop Reïntegratie. Opvallend is dat uit die laatste mail (pdf) blijkt dat de arbeidsdeskundige op dat moment eigenlijk al door had dat er iets niet klopte.
Het gesprek met de arbeidsdeskundige vond plaats op 30 maart en was hoopvol. Dit heb ik aan Cristine van der Glas laten weten en de afspraak bij Frans de Blocq op kantoor werd daarom geannuleerd (pdf).
Op 3 april stuurde ik de arbeidsdeskundige de vraag (pdf) of er al een besluit was genomen. In reactie daarop vroeg Jan van den Berg naar het gesprek dat zou plaatsvinden bij Frans de Blocq op kantoor. Op 8 april, terwijl ik Frans de Blocq aan de telefoon had, zag ik de mail (pdf) van Jan van den Berg en opende ik deze. Ik las dat hij akkoord ging met het toekennen van de ZMP-status. Frans de Blocq was daar blij mee en complimenteerde mij dat ik zo actief en strijdlustig was geweest.
Even later stuurde ik de mail van Jan van den Berg door aan Frans de Blocq en aan Cristine van der Glas. Ook Cristine van der Glas vindt het knap van mij dat ik het voor elkaar heb gekregen. Dit is voor haar het sein (pdf) om verder te gaan met het schrijven van het reïntegratieplan en om een nieuwe afspraak te plannen. Het is duidelijk dat het doorgaan van het traject afhing van het al of niet krijgen van de ZMP-status.
De reden dat Jan van den Berg (afdeling ZW) tot een ander oordeel kwam dan Henk Jan Hofman (afdeling WW) is dat hij beschikte over meer informatie (pdf). Dat is juist, want de ZMP-status is toegekend op basis van mijn medische dossier, dat op de afdeling ZW lag.
één telefoontje
In de mail van 7 april van Jan van den Berg stond ook dat hij nog geen contact (pdf) met Frans de Blocq heeft gehad. Hij zou dit doen, indien nodig, na ontvangst van het reïntegratieplan.
Op 17 april heeft Frans de Blocq het trajectplan opgestuurd (pdf) naar Jan van den Berg, met het verzoek om te bellen. Op 14 mei stuurt Cristine van der Glas mij het bericht dat Jan van den Berg, na één telefoontje (pdf) met Frans de Blocq, akkoord is gegaan met het reïntegratieplan. Enkele dagen later heeft het UWV dit akkoord schriftelijk (pdf) en per mail (pdf) bevestigd.
Frans de Blocq heeft dus nauwelijks tijd geïnvesteerd in het ZMP-verhaal. Ik heb dat zelf met het UWV geregeld.
Reïntegratiefraude 