Geen klachtenprocedure
Ik volgde een loopbaan-traject bij De Blocq Talent Management in Deventer. Dit liep uit op een rechtszaak waarin hij mij van talloze zaken beschuldigde. Frans de Blocq werd bijgestaan door oud-advocaat/ jurist S.J. Spanjaard.
De beschuldiging luidt dat ik geweigerd heb om op de uitnodiging van Frans de Blocq in te gaan om een gesprek te voeren en dat ik geweigerd heb de officiële klachtenprocedure te volgen.
geen normale communicatie mogelijk
Toen Frans de Blocq het traject plotseling beëindigde heb ik hem en Cristine van der Glas in de gelegenheid gesteld hun fout te herstellen. Ik heb het in eerste instantie een misverstand (pdf) genoemd en heb hen vriendelijk verzocht nog eens goed naar hun administratie te kijken. Op die manier hadden ze alle ruimte om op hun beslissing terug te komen.
Toen daar geen reactie op kwam, ben ik enkele stukken gaan opvragen, waaronder de gedragscode, een afschrift van de werkaantekeningen en de algemene voorwaarden. Geen van beiden wilden die overleggen. Wel was Frans de Blocq er als de kippen bij om mij te laten weten dat er kosten (pdf) in rekening gebracht konden worden als ik mijn dossier wilde inzien.
Van enige welwillendheid was geen sprake. Ik ontving slechts een in elkaar geknutselde urendeclaratie die duidelijk niet overeenkwam met wat vooraf was afgesproken. Voor de rest werd er niet inhoudelijk gereageerd en desgevraagd werd de ontvangst van mijn mails niet bevestigd. Zowel Frans de Blocq als Cristine van der Glas lieten weten absoluut niet bereid te zijn tot een gesprek.
“uitnodiging”
Ik heb hen een maand de tijd gegeven zich te bezinnen en om de relevante stukken te overleggen, voordat ik bij Frans de Blocq een officiële klacht indiende. Hij weigerde desgevraagd de ontvangst daarvan te bevestigen. Hierop stuurde ik een aangetekende brief. Per aangetekende brief werd ik vervolgens uitgenodigd (pdf) voor een gesprek. Dat is op zich al niet heel uitnodigend en onnodig bovendien. Ik was immers niet degene die de ontvangst van mails weigerde te bevestigen.
In dezelfde brief gaf Frans de Blocq aan de klacht niet officieel in behandeling te kunnen nemen. Daarvoor zou ik mij tot Noloc moeten wenden, de beroepsvereniging waarbij hij was aangesloten. Mijn klachten leken mij echter belangrijk genoeg om wel officieel in behandeling te worden genomen. Ik was voor ruim 7 duizend euro opgelicht. Om een gesprek te voeren met een oplichter had ik geen trek, en al helemaal niet als de intentie niet was om mijn klachten formeel in behandeling te nemen.
De verwijzing naar Noloc was onnodig formaliserend, omdat Noloc mij geen enkel inzicht zou kunnen verschaffen in het rare gedrag en in de urendeclaratie. Ik had volgens het reglement van Noloc recht op een schriftelijke afhandeling door Frans de Blocq zelf. Ik wilde uiteraard van dat recht gebruik te maken. Ik had mijn klacht schriftelijk ingediend en daar paste een schriftelijke afhandeling bij.
Duidelijk was bovendien welke waarde Frans de Blocq en Cristine van der Glas hechtten aan mondelinge afspraken: geen enkele. Gezien de talloze verdraaiingen en beschuldigen die later werden geuit, alleen al naar aanleiding van de schriftelijke communicatie, had ik er niet aan moeten denken wat daar allemaal nog bij zou zijn gekomen indien er een gesprek zou zijn gevoerd. Dan had hij helemaal onbeperkt en oncontroleerbaar zijn gang kunnen gaan.
Alles wees erop alsof hij met deze “uitnodiging” zijn straatje wilde schoonvegen. Dat bleek inderdaad het geval toen ik later zijn afhandelingsbrief (pdf) ontving. Er werd op geen enkele manier verantwoording afgelegd en het klachtenregelement van Noloc werd genegeerd. Tot zover dus de bereidheid om tot een oplossing te komen. Richting UWV en later ook richting de rechtbank werd inderdaad net gedaan alsof met deze uitnodiging aan mijn klachten tegemoet was gekomen.
Noloc
Toen Frans de Blocq mij verwees naar Noloc heb ik contact met hen gezocht. Ze vertelden mij dat ik volgens het klachtenreglement binnen 4 weken recht had op een schriftelijke behandeling door Frans de Blocq zelf. Ook stuurden ze mij de gedragscode toe. Dit was zeer verhelderend.
Een vervolgprocedure bij de Noloc zou slechts kunnen opleveren dat Frans de Blocq disciplinaire maatregelen opgelegd zou kunnen krijgen. Ik was echter niet uit op genoegdoening, maar op schadeloosstelling. Bevoegdheid tot het beslissen inzake een schadevergoeding heeft Noloc echter niet. De uitkomst van dit gesprek heb ik aan Frans de Blocq en aan het UWV laten weten (pdf).
In de reïntegratieovereenkomst (pdf) staan bij 12.1 de rechten en plichten vermeld: “De klant heeft het recht om een klacht in te dienen bij het reïntegratiebedrijf of bij UWV als hij ontevreden is over de manier waarop hij door het reïntegratiebedrijf wordt behandeld.” Er bestond met andere woorden geen enkele plicht om mijn klacht aan Noloc voor te leggen. Ik heb mijn klacht schriftelijk aan Frans de Blocq voorgelegd, en dit had hij moeten afhandelen.
Reïntegratiefraude 